>Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
>
Η γένεση του αναρχισμού στην αρχαία Ελλάδα
Μια ιστορική παράθεση των σημαντικότερων «αναρχικών» στοχαστώ της αρχαιότητας και των βασικών τους ιδεών.
Πολύ πριν από τους λεγόμενους «κλασικούς» του αναρχισμού, Έλληνες φιλόσοφοι είχαν διακηρύξει τις βασικές αρχές μιας αναρχικής κοινωνίας και είχαν προτείνει έναν τρόπο ζωής εναρμονισμένο όχι με τους νόμους του κράτους, αλλά με το φυσικό δίκαιο που κάθε άνθρωπος κατέχει. Απορίας άξιο το πώς γεννήθηκαν τέτοιες αντιλήψεις σ’ ένα λαό που είχε συγκροτήσει δεκάδες τέλεια οργανωμένα κράτη (τις πόλεις-κράτη) και που είχε τάξει τη ζωή του στην υπηρεσία του Νόμου, του υπέρτατου για τους Έλληνες άρχοντα. Όμως, το ανήσυχο ελληνικό πνεύμα, η πολυφωνία, η ελευθερία σκέψης και λόγου, που σφράγισαν τον αρχαίο πολιτισμό μας, δίνουν εύλογες εξηγήσεις για το «παράδοξο» αυτό. Σ’ αυτό πρέπει να προστεθεί και η αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων για το νόημα του Νόμου. Ο Νόμος, λοιπόν, για τον αρχαίο Έλληνα, είναι δισυπόστατος: είναι το σύνολο των γραπτών νόμων που εξασφαλίζουν την ευρυθμία και την ευημερία της πόλης και των πολιτών, αλλά και το άγραφο δίκαιο που είναι έμφυτο και επιβάλλεται όχι από τον φόβο κυρώσεων, αλλά από το αίσθημα της αιδούς, που, όπως διαβάζουμε στον «Πρωταγόρα» του Πλάτωνα, μοίρασε ο Ερμής σε όλους τους ανθρώπους. Η σχέση ανάμεσα στο γραπτό και άγραφο δίκαιο και η υπεροχή του ενός έναντι του άλλου απασχόλησαν στην αρχαιότητα πολλούς ανθρώπους του πνεύματος και αποτέλεσαν την αφετηρία για τους αναρχικούς φιλοσόφους.
Ο αναρχισμός απορρίπτει τους νόμους που έχουν θεσπιστεί από ανθρώπους, καταδικάζει την ατομική ιδιοκτησία και την ύπαρξη εξουσίας και θεωρεί και τις δύο γενεσιουργές αιτίες του εγκλήματος. Αντίθετα, η ανυπαρξία νόμων, ιδιοκτησίας και εξουσίας, οδηγεί στην πραγματική δικαιοσύνη και στη δημιουργία μιας ελεύθερης, φυσικής κοινωνίας που βασίζεται στην αλληλοβοήθεια.
Αυτές τις αντιλήψεις θα τις συναντήσουμε και στη φιλοσοφική σκέψη αρχαίων Ελλήνων, διάσπαρτες όμως ή παραλλαγμένες ή ειπωμένες με ηπιότερο τόνο. Κι αυτό, γιατί στην αρχαιότητα δεν δημιουργήθηκε κάποιο φιλοσοφικό κίνημα αμιγώς αναρχικό με τη σημερινή έννοια του όρου, ούτε κάποιος φιλόσοφος προσδιόρισε τον εαυτό του ως τέτοιον. Επομένως, οι όροι «αναρχικός» και «αναρχισμός» είναι αδόκιμοι για την εποχή που θα εξετάσουμε και ίσως ξενίζουν, ωστόσο μόνο αυτοί μπορούν να αποδώσουν με τον όσο πιο δυνατόν εύστοχο τρόπο ανάλογες ιδέες της αρχαιότητας.
Ο Αντιφών ο Αθηναίος
Ο πρώτος που αμφισβήτησε τους θεσμούς της πολιτείας ήταν ο Αντιφών ο Αθηναίος. Στα μέσα του 5ου αι. π.Χ., ο σοφιστής αυτός διατύπωσε δύο «αδιανόητες» για τότε απόψεις: α) όλοι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους όμοιοι, β) οι νόμοι της πολιτείας είναι αυθαίρετοι κανονισμοί. Για τον Αντιφώντα οι νόμοι της πολιτείας είναι αμοιβαίες συμφωνίες ανάμεσα στους ανθρώπους και επίκτητοι. Απέναντί τους στέκονται, σαφώς ανώτεροι, οι νόμοι της φύσης, που υπαγορεύονται από την ανάγκη. Η φύση, περισσότερο από τον νόμο, βρίσκεται κοντά στην αλήθεια και σ’ αυτήν οδηγεί τον άνθρωπο με αρωγό τον ορθό λόγο. Προχωρώντας ακόμη πιο πέρα, ο Αντιφών ταυτίζει τον νόμο με τον ανθρώπινο πολιτισμό, τον οποίο επίσης απορρίπτει. Διότι ο πολιτισμός αντιτίθεται στην ισότητα που υπαγορεύει η φύση και παραβιάζει τη φυσική δικαιοσύνη, αφού χαρακτηρίζεται από εθνικές και κοινωνικές διακρίσεις. Από αυτή την άποψη, οι πρωτόγονες φυλές, κατά τον Αντιφώντα, βρίσκονται πιο κοντά στην ευτυχία απ’ ό,τι οι πολιτισμένοι λαοί. Μόνο η φύση και ο πρωτογονισμός, βέβαια, δεν αρκούν, για να εξασφαλίσουν στους ανθρώπους έναν τρόπο ζωής ομαλό και εποικοδομητικό. Προϋποθέσεις απαραίτητες που ορίζει ο Αντιφών είναι η ομόνοια ανάμεσα στα μέλη της κοινότητας, δηλαδή η σύμπνοια αντιλήψεων, και η παιδεία. Σχετικά με τη σημασία της τελευταίας στην εξέλιξη του ανθρώπου, ο Αντιφών χρησιμοποιεί ως σημείο αναφοράς τη φύση: όπως και η ποιότητα του σπόρου που φυτεύεται καθορίζει την ανάπτυξη του φυτού και το θωρακίζει απέναντι στη βροχή ή στην αμβροσία, όμοια και το είδος της παιδείας επιδρά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και δημιουργεί στον άνθρωπο ισχυρές εσωτερικές αντιστάσεις απέναντι σε εξωτερικούς αλλοτριωτικούς παράγοντες.
Ο Ζήνων ο Κιτιεύς
Τη φύση ως πρότυπο ζωής προέβαλε και ο Ζήνων ο Κιτιεύς (από το Κίτιο της Κύπρου, 335-263 π.Χ.), ιδρυτής του Στωικισμού. Οι άνθρωποι πρέπει να ζουν «ομολογουμένως τη φύσει», δηλαδή ανάλογα προς τη φύση, η οποία είναι και ο γενικός νόμος του κόσμου. Ο Θεός, που είναι η ψυχή του κόσμου αυτού και ταυτίζεται με τον ορθό λόγο, μεριμνά με την απόλυτη σοφία του για την τάξη και τον ρυθμό του Σύμπαντος. Συγκεκριμένα, ο Ζήνων έλεγε: «Ως σκοπός ορίζεται η ζωή σε συμφωνία με τη φύση, ή, μ’ άλλα λόγια, σε συμφωνία με την ίδια μας την ανθρώπινη φύση, όπως επίσης και μ’ εκείνη του Σύμπαντος, μια ζωή στην οποία αποφεύγουμε κάθε πράξη που απαγορεύεται από τον κοινό για όλα τα όντα νόμο, δηλαδή τον ορθό λόγο, που διαποτίζει όλα τα όντα και ταυτίζεται με τον Δία, αφέντη και κυρίαρχο των πάντων». Ο άνθρωπος μπορεί να κατακτήσει την ευδαιμονία, όταν η ζωή του εναρμονίζεται με τη φύση και τον θείο λόγο και όταν θέτει ως μοναδικό σκοπό της ζωής του την αρετή. Τα εξωτερικά αγαθά, όπως η υγεία και ο πλούτος, ελάχιστη σημασία έχουν και είναι μάλλον άξια περιφρόνησης. Αναφέρεται μάλιστα και κάποιο περιστατικό από τη ζωή του Ζήνωνα: Όταν το καράβι με το οποίο ταξίδευε ναυάγησε και έχασε όλη την περιουσία του, ο Κύπριος φιλόσοφος είπε την περίφημη ρήση:
«Τώρα που ναυάγησα, έχω καλό ταξίδι». Την επιζήμια επίδραση του πλούτου και το άδικο της ατομικής ιδιοκτησίας στιγμάτιζε επίσης, όταν έλεγε ότι «η πολυτέλεια κάνει φτωχό τον πλούσιο και διπλασιάζει τη δυστυχία των φτωχών» και πως «οι καρποί ανήκουν σε όλους, η γη σε κανέναν».
Ακόμη πιο κοντά στα ιδεώδη του αναρχισμού μας φέρνει η «Πολιτεία» του Ζήνωνα, έργο από το οποίο ελάχιστα αποσπάσματα έχουν σωθεί. Στον κόσμο που φαντάζεται ο Ζήνων δεν υπάρχουν δικαστήρια, όργανα τάξης, στρατός, ναοί, χρήματα, ούτε καν σχολεία και γάμοι. Οι άνθρωποι ζουν όλοι μαζί, σαν αγέλη, σε μία οικουμενική κοινότητα που λειτουργεί με τα ίδια ήθη και τους ίδιους φυσικούς νόμους. Σε αυτήν την «α-κρατική» κοινωνία, που διέπεται από πλήρη ελευθερία και ισότητα, δεν υπάρχει περιουσία ούτε οικογένεια. Το πώς οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν με αυτές τις συνθήκες ειρηνικά εξηγείται απλά και αυτονόητα: εκτός από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, κάθε άνθρωπος έχει μέσα του και το κοινωνικό ένστικτο, που τον οδηγεί στη σύνδεση και στη συνεργασία με τους συνανθρώπους του με σκοπό το κοινό καλό. Αν, λοιπόν, οι άνθρωποι ακολουθούν τα έμφυτα ένστικτά τους αλλά και τη λογική, η οποία μπορεί να καθορίσει την ηθικότητα, θα ζουν αρμονικά και ο πειθαναγκαστικός ρόλος των νόμων και των θεσμών θα είναι πια άχρηστος.
Ο Κροπότκιν απέδωσε στον Ζήνωνα τον τίτλο του «καλύτερου εκφραστή της αναρχικής φιλοσοφίας στην αρχαία Ελλάδα». Οι ιδέες του επιβίωσαν και στους πνευματικούς απογόνους του για αιώνες. Οι Στωικοί, που συνέχισαν την παράδοση της Σχολής που ίδρυσε ο Ζήνων, εμμένουν στη βασική αρχή ότι ο άνθρωπος πρέπει να ζει έλλογα και σύμφωνα με τη φύση, ενώ καταδικάζουν κάθε αυθαιρεσία του ατόμου. Θεωρούν την αρετή το ύψιστο αγαθό και τη σοφία απαραίτητο όρο για το λειτούργημα του πολιτικού, του ρήτορα, του παιδαγωγού. Εξακολουθούν βέβαια να πιστεύουν ότι όλα τα κράτη είναι κακά, επειδή ο πολιτικός, λόγω της ίδιας της φύσης του κράτους, κάποιες φορές θα πρέπει να δυσαρεστήσει ή τους θεούς ή τον λαό.
Ο Επίκτητος
Στα μεταχριστιανικά χρόνια ο Επίκτητος, απελεύθερος δούλος, χάρισε στον Στωικισμό την τελευταία του αναλαμπή. Μαζί του και ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος, που όμως πρόδωσε τις αρχές του με τον καθόλου στωικό διωγμό που εξαπέλυσε κατά των χριστιανών (2ος αι.). Ο Επίκτητος ταύτισε τη φυσική ζωή με την αρετή, διακηρύσσοντας ότι «το κατά φύσιν ζην, τουτ’ oστι κατ’ αρετήν ζην». Πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος είναι εκείνος ο οποίος πράττει πάντα κατά τη δική του θέληση και τον οποίο κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει. Η ικανοποίηση των επιθυμιών μας δεν πρέπει ούτε να εναποτίθεται στα χέρια κανενός ούτε να μας υποτάσσει σε πράγματα και ανθρώπους.
Ο Διογένης και οι Κυνικοί
Αν στους Στωικούς συναντούμε την αναρχική θεωρία, στους Κυνικούς θα βρούμε την αναρχική πράξη με την πανηγυρική και προληπτική διάλυση κάθε αξίας και θεσμού της οργανωμένης κοινωνίας. Ο περίφημος Διογένης ο Σινωπεύς (412-323 π.Χ.), ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του κινήματος των Κυνικών, δεν συγκρότησε ένα θεωρητικό σύστημα αξιών, αλλά με τις πράξεις του γελοιοποίησε, εξευτέλισε κυριολεκτικά τις κυρίαρχες κοινωνικές συμβάσεις, σε σημείο που δύσκολα θα έφτανε και ο πιο ριζοσπαστικός αναρχικός της εποχής μας. Το έδαφος είχε ήδη προλειάνει ο Αντισθένης, ιδρυτής των Κυνικών, ο οποίος κήρυττε δημοσίως ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει κυβέρνηση, ατομική ιδιοκτησία, επίσημη θρησκεία, γάμος.
Για τον Διογένη μόνο η ικανοποίηση των φυσικών αναγκών οδηγεί στην ευτυχία και καμία σωματική ανάγκη δεν μπορεί να θεωρηθεί ανήθικη, αφού η φύση τις δημιουργεί όλες. Ωστόσο, οι φυσικές ανάγκες μπορούν να δαμαστούν με την άσκηση, δηλαδή με το να ασκεί κάποιος το σώμα του, ώστε να περιορίζονται οι ανάγκες του στο ελάχιστο δυνατό. Αυτό θα βοηθήσει τον άνθρωπο να αποκτήσει αυτάρκεια: όσο πιο λίγες και απλές είναι οι ανάγκες του, τόσο πιο εύκολα θα μπορεί να τις ικανοποιεί. Η παράδοση στις σωματικές απολαύσεις συνιστά αδυναμία αλλά και αδικία. Στον ευτραφή ρήτορα Αναξιμένη έλεγε σαρκαστικά ο Διογένης: «Αναξιμένη, δώσε λίγη κοιλιά και στους φτωχούς». Είναι γνωστό πως ο Διογένης ζούσε σε ένα πιθάρι και ανάμεσα στα λιγοστά πράγματά του είχε και ένα ποτήρι. Κάποτε, όμως, που πήγε σε μια πηγή για να ξεδιψάσει, είδε ένα παιδί να πίνει νερό με τα χέρια του. Κατάλαβε τότε πως το ποτήρι ήταν κάτι περιττό, μια ψεύτικη ανάγκη, και το πέταξε μακριά.
Ο Διογένης και οι μεταγενέστεροί του Κυνικοί απορρίπτουν ό,τι σηματοδοτεί τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ο Νόμος δεν έχει καμία απολύτως αξία απέναντι στη φύση, διότι οι νόμοι είναι ανθρώπινα έργα και διαφέρουν από χώρα σε χώρα, επομένως δεν έχουν αντικειμενικό κύρος και είναι ανάξιοι σεβασμού. Για τον λόγο αυτό, ακριβώς, κανένα δικαστήριο δεν είναι αρμόδιο να κρίνει τις πράξεις κάποιου, ούτε και οποιαδήποτε εξουσία έχει το δικαίωμα να καθορίζει τη ζωή των ανθρώπων. Θυμόμαστε εδώ την παρρησία με την οποία απάντησε σαν ίσος προς ίσο ο Διογένης στον Μέγα Αλέξανδρο, όταν τον ρώτησε τι επιθυμεί να κάνει γι’ αυτόν: «Να πας πιο πέρα, γιατί μου κρύβεις τον ήλιο». Το χρήμα είναι κι αυτό άχρηστο και επιζήμιο και απερίφραστα ο Διογένης πρόσταζε: «Καταστρέψτε το νόμισμα». Κι έχει σημασία να θυμηθούμε εδώ πως οι λέξεις «νόμισμα» και «νόμος» έχουν στην ελληνική την ίδια ρίζα. Και τον πόλεμο τον καυτηρίασε ο Διογένης με τον δικό του, ιδιότυπο τρόπο: Οι Κορίνθιοι προετοιμάζονταν πυρετωδώς για να πολεμήσουν τον Φίλιππο της Μακεδονίας και για να μη φανεί ότι ο Διογένης μένει άπρακτος, πήρε κι αυτός το πιθάρι του και άρχισε να το τσουλάει πάνω κάτω! Η ισχύουσα ηθική δεν θα ξέφευγε βεβαίως από το στόχαστρο του καυστικού φιλόσοφου και ήταν τέτοια η περιφρόνηση για τους κοινωνικούς κανόνες και η αναισχυντία του που δεν δίσταζε να συνευρίσκεται με κοινές γυναίκες στη μέση του δρόμου. Ο Διογένης άφησε πίσω του μαθητές που ακολούθησαν τον ίδιο τρόπο ζωής και καυτηρίασαν έμπρακτα την αφύσικη και τεχνητή ζωή του πολιτισμού. Από τους πιο γνωστούς συνεχιστές του είναι ο Κράτης o Θηβαίος, που έζησε ως επαίτης, έχοντας μάλιστα στο πλευρό του την Ιππαρχία, κοπέλα από αρχοντική οικογένεια και αδελφή του επίσης Κυνικού Μητροκλή.
Ο Κυνισμός μας εκπλήσσει όχι μόνο με τις ανατρεπτικές αρχές του, αλλά και με τη μακροβιότητά του. Το 362 μ.Χ. ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουλιανός γράφει σε κάποιον σύγχρονό του Κυνικό, τον Ηράκλειο, αναφερόμενος στον επίσης Κυνικό Οινόμαο, που έζησε τα ρωμαϊκά χρόνια: «Αυτός λοιπόν είναι ο στόχος του, να υπονομεύσει κάθε σεβασμό προς τους θεούς, να γελοιοποιήσει όλη την ανθρώπινη σοφία, να ποδοπατήσει όλους τους νόμους για την τιμή και τη δικαιοσύνη και επιπλέον, να ποδοπατήσει εκείνους τους νόμους οι οποίοι χαράχτηκαν από τους θεούς στις ψυχές μας… Οι ληστές βρίσκουν καταφύγιο σε έρημες περιοχές, ενώ αντίθετα οι Κυνικοί πηγαινοέρχονται ανάμεσά μας, υπονομεύοντας τους κοινωνικούς θεσμούς».
Η αθηναϊκή δημοκρατία
Οι Κυνικοί λοιπόν, που ζούσαν σαν τα σκυλιά (κύων=σκύλος) και «γάβγιζαν» για την πλάνη των συνανθρώπων τους και τις ανόητες κοινωνικές συμβάσεις, υπήρξαν ξεκάθαρα, όπως και οι Στωικοί, οι «αναρχικοί» της αρχαιότητας. Ούτε όμως οι Κυνικοί ούτε οι Στωικοί κατάφεραν ν’ αλλάξουν την κοινωνία και να τη θεμελιώσουν πάνω σε αναρχικά ιδεώδη. Αυτό ωστόσο το είχε ήδη πετύχει πριν από αυτούς ο αθηναϊκός δήμος. Κι αν αυτό ακούγεται απίστευτο, αρκεί να αναλογιστούμε πώς λειτουργούσε η αθηναϊκή πολιτεία. Ποιοι έπαιρναν τις αποφάσεις; Ποιοι ψήφιζαν νόμους; Ποιοι δίκαζαν; Σε κάθε απάντηση θα βρούμε τους Αθηναίους πολίτες, τον ίδιο τον λαό. Με τις μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα, του Κλεισθένη (6ος αι. π.Χ.), του Εφιάλτη και του Περικλή (5ος αι. π.Χ.), η εξουσία πέρασε σταδιακά εξ ολοκλήρου στα χέρια του αθηναϊκού δήμου και μόνο το δικαστήριο του Αρείου Πάγου παρέμεινε στους ευγενείς, διατηρώντας ωστόσο περιορισμένες αρμοδιότητες. Από τον Σόλωνα ήδη θεσπίστηκε η Ηλιαία, λαϊκό δικαστήριο που το αποτελούσαν 6.000 πολίτες, εκλεγμένοι με κλήρο, και που απέκτησε μεγάλη δύναμη τα επόμενα χρόνια. Με κλήρο πάλι ορίζονταν τα μέλη της Βουλής, η οποία επόπτευε και συντόνιζε οτιδήποτε αφορούσε τον δημόσιο βίο: θέματα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής, θρησκευτικές εκδηλώσεις, διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, πολεμική προπαρασκευή. Τέλος, επεξεργαζόταν τα θέματα που θα υποβάλλονταν για συζήτηση στην εκκλησία του δήμου. Για το αθηναϊκό πολίτευμα είχε τόσο μεγάλη σημασία το να μπορούν να συμμετέχουν στη Βουλή ακόμη και οι πιο απλοί πολίτες, ώστε είχε οριστεί και χρηματική αποζημίωση για τους βουλευτές κατά τη διάρκεια της θητείας τους.
Η καρδιά βέβαια της αθηναϊκής δημοκρατίας ήταν η εκκλησία του Δήμου, στην οποία συμμετείχαν όλοι οι Αθηναίοι πολίτες άνω των 20 ετών. Συνεδρίαζε τακτικά και εκτάκτως περίπου 40 φορές τον χρόνο και οι δικαιοδοσίες της ήταν περισσότερες και από αυτές μιας σύγχρονης δημοκρατικής κυβέρνησης: ψήφιζε νόμους, εξέλεγε κάποιους άρχοντες, επέβαλλε ποινές ακόμη και θανατικές, εξόριζε ή δήμευε την περιουσία επικίνδυνων πολιτών, ακύρωνε αποφάσεις δικαστηρίων, έλεγχε τα όργανα της διοίκησης, αποφάσιζε την κήρυξη πολέμου ή τη σύναψη ειρήνης, οργάνωνε τις πολεμικές επιχειρήσεις, καθόριζε την οικονομική πολιτική του κράτους. Η απεριόριστη δύναμη των πολιτών φαίνεται και από τη διαδικασία του οστρακισμού, με τον οποίο οι Αθηναίοι ύστερα από ψηφοφορία εξόριζαν για 10 χρόνια όποιον θεωρούσαν απειλή για τη δημοκρατία τους.
Ο τελευταίος μοχλός του αθηναϊκού πολιτεύματος ήταν οι δέκα στρατηγοί. Εκλέγονταν από την εκκλησία του δήμου και είχαν μονοετή θητεία, στο τέλος της οποίας λογοδοτούσαν ενώπιον του λαού. Αν και είχαν τέτοιο δυναμισμό και κύρος, ώστε να μπορούν να πείθουν τα πλήθη, ήταν απλώς εκτελεστικά όργανα της λαϊκής βούλησης, την οποία έπρεπε να ικανοποιούν, καθώς ο έλεγχος από τους πολίτες και τη Βουλή ήταν διαρκής και ασφυκτικός.
Αν και το αθηναϊκό πολίτευμα ονομαζόταν δημοκρατία, καταλαβαίνουμε από τα παραπάνω ότι λειτουργούσε πολύ διαφορετικά από τη δημοκρατία των σύγχρονων κρατών. Βεβαίως, στην Αθήνα υπήρχαν εξουσίες, νόμοι και ιδιοκτησία, υπήρχαν δηλαδή όλοι εκείνοι οι θεσμοί που έχουν συγκεντρώσει τα πυρά των αναρχικών. Από την άλλη πλευρά, όμως, η αθηναϊκή δημοκρατία βασίστηκε στην ολοκληρωτική και παντοειδή συμμετοχή του λαού στη δημόσια ζωή ―το κύριο αίτημα των αναρχικών έφτασε κοντά στην πραγμάτωση του αναρχισμού περισσότερο από κάθε άλλο πολίτευμα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή
Αυτή η πολιτεία ήταν που ενέπνευσε την πνευματική της αφρόκρεμα να υμνήσει την αναρχική φύση του ανθρώπου που εκδηλώνεται πανίσχυρη, όταν το απαιτήσουν οι περιστάσεις. Ο Σοφοκλής δημιούργησε μια Αντιγόνη που δεν φοβάται να συντρίψει την έπαρση του βασιλιά Κρέοντα, ο οποίος θέλησε να καταπατήσει το φυσικό δίκαιο με μία ανόσια διαταγή (να μείνει άταφος ο Πολυνείκης, αδελφός της Αντιγόνης). Η Αντιγόνη επιλέγει χωρίς δεύτερη σκέψη να υποταγεί στους άγραφους νόμους και να θάψει τον αδελφό της, θυσιάζοντας τη ζωή της. Κι όταν έκπληκτος ο Κρέων τη ρωτά πώς είχε το θράσος να παραβεί τη διαταγή του, εκείνη, πάντα αγέρωχη μα και ανθρώπινη, του απαντά:
Δεν ήταν ο Δίας που με διέταξε ούτε η Δίκη που κατοικεί μαζί με τους θεούς του κάτω κόσμου όρισε τέτοιους νόμους στους ανθρώπους. Ούτε και πίστευα πως οι δικές σου διαταγές έχουν τόση δύναμη ώστε εσύ, αν και θνητός, να μπορείς να περιφρονείς τους άγραφους κι ακλόνητους νόμους των θεών.
Γιατί αυτοί δεν υπάρχουν μόνο σήμερα και χθες, αλλά από πάντα κι ούτε κανείς γνωρίζει πότε φάνηκαν.
Εγώ λοιπόν, δεν είχα σκοπό από φόβο μπροστά στην έπαρση ενός ανθρώπου, να τους παραβώ και να τιμωρηθώ ενώπιον των θεών. Η Αντιγόνη οδηγείται στον θάνατο με ηρωικό μεγαλείο, ενώ ο Κρέων, ολοκληρωτικά συντετριμμένος, απομένει μια άθλια σκιά του εαυτού του, κραυγάζοντας σιωπηλά ότι η σύγκρουση με το άγραφο δίκαιο είναι μονόδρομος που οδηγεί στην καταστροφή.
Ο Αριστοφάνης
Αναρχική διαμαρτυρία βρίσκουμε και στα τρία αντιπολεμικά έργα του Αριστοφάνη. Στους «Αχαρνείς» ο καυστικός κωμωδιογράφος απευθύνει έκκληση στους συμπολίτες του για μαζική πολιτική ανυπακοή ως πίεση για τον τερματισμό του Πελοποννησιακού Πολέμου. Στην «Ειρήνη» οι άνθρωποι του λαού απελευθερώνουν την έγκλειστη σε σπηλιά ειρήνη και βάζουν τέλος στον πολυετή πόλεμο. Στη «Λυσιστράτη», τέλος, οι γυναίκες όλης της Ελλάδας κηρύσσουν σεξουαλική απεργία ως αντίποινα για τον πόλεμο και αναγκάζουν τους άνδρες σε ειρήνη. Οι πολεμοκάπηλοι και οι πολιτικοί, που «για να βρίσκουν τον τρόπο να κλέβουν / ξεσηκώνουν γι’ αυτό αναμπουμπούλες», μπαίνουν στην άκρη και ο ίδιος ο λαός με επαναστατικό οίστρο παίρνει τη ζωή στα χέρια του και ορίζει τη μοίρα του.
Ψήγματα αναρχικής σκέψης συναντούμε και σε άλλους Έλληνες φιλοσόφους, όπως στον Αρίστιππο τον Κυρηναίο και στον Επίκουρο. Κοινός παρονομαστής παραμένει η υπεροχή της φυσικής εξουσίας του ατόμου έναντι της κρατικής, με έμφαση όμως εδώ στη σημασία της ηδονής. Με όλες πάντως τις διαφορές και τα γενικότερα φιλοσοφικά πλαίσια που περιβάλλουν τα αναρχικά κηρύγματα της αρχαιότητας, γεγονός είναι ότι ο αναρχισμός βρήκε την αρχή και δόμησε τις αρχές του χάρη στο όχι πάντα αναρχικό, αλλά οπωσδήποτε άναρχο πνεύμα των Ελλήνων.
Σχετική βιβλιογραφία: 1) Αδριανόπουλος Αντώνιος, Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, Alvin Redman Hellas, Αθήνα 1971. 2) Κωσταράς Γρηγόριος, Φιλοσοφική προπαιδεία, Αθήνα 1991. 3) Στεφανόπουλος Κάδμος, Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, Αθήνα 1976. 4) Ferrero-Nevinson-Marshal κ.ά., Αρχαία Ελλάδα και αναρχισμός, Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1996.
ΤΟΥΜΠΕΚΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ,ΨΙΛΟΚΟΜΜΕΝΟ
Ερωτήματα που απαιτούν απαντήσεις από τον Στέλιο Κούλογλου
Όταν κάποιος συγγράφει και σκηνοθετεί το χρονικό ενός εγκλήματος, αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να κάνει είναι να παρουσιάσει τη χρονική αλληλουχία των γεγονότων, το αίτιο και το αιτιατό, έτσι ώστε ο θεατής/αναγνώστης/ακροατής να αποκομίζει στο τέλος μια πλήρη και ξεκάθαρη εικόνα για το πώς και γιατί, για τα κίνητρα και τη βαρύτητα της εγκληματικής πράξης.
Όπως περιγράφεται η διαδικασία παραπάνω, ίσως ν’ ακούγεται απλή και εύκολη: βρίσκεις τους κεντρικούς «ήρωες»/χαρακτήρες που καθορίζουν την πλοκή, τους τοποθετείς στο αντίστοιχο «σκηνικό» και περιγράφεις τα γεγονότα όπως εξελίχθηκαν, υποστηρίζοντας το όλο σενάριο με ντοκουμέντα και μαρτυρίες.
Στην πραγματικότητα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ειδικά στην περίπτωση που κάποιος ερευνά τη στυγερή και προμελετημένη δολοφονία ενός αθώου παιδιού από αυτόν που υποτίθεται ότι προστατεύει την ασφάλεια και τη ζωή του (εδώ ας γελάσουμε όλοι μαζί), πρέπει να εξετάσει πολλές επιπλέον παραμέτρους, πολιτικές και κοινωνικές. Και οφείλει ο ερευνητής να είναι 1000 φορές προσεκτικότερος, αν αυτή η δολοφονία ενεργοποίησε ισχυρούς μηχανισμούς κοινωνικής ανυπακοής –που ακόμα διατηρούνται και ενδυναμώνονται- ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Εν ολίγοις, δεν πρόκειται για ένα έγκλημα πάθους του οποίου το χρονικό μπορείς να «στολίσεις» με κάθε είδους συγκινησιακά στοιχεία. Αντίθετα, μια προμελετημένη δολοφονία με τόσο μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό αντίκτυπο, πρέπει να εξετάζεται με αδιαπραγμάτευτα αντικειμενικά κριτήρια, ν’ αναδεικνύει όλες τις αντικρουόμενες οπτικές και να εξαντλεί τη δυνατότητα να βρει απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα.
[Συγγνώμη για τη σύντομη διάλεξη περί αντικειμενικότητας στη δημοσιογραφία κύριε Κούλογλου, αλλά στο πανεπιστήμιο αυτά μας δίδαξαν έγκριτοι συνάδελφοί σας (αριστεροί ως επί το πλείστον) με 30 και 40 χρόνια προϋπηρεσία στο ρεπορτάζ.]
Στη δική σας περίπτωση, η απαίτηση για αντικειμενικότητα ίσως είναι ακόμα πιο επιτακτική, εφόσον (όπως το παρουσιάζετε ο ίδιος) «διωχθήκατε» από την προηγούμενη κυβέρνηση επειδή «αποκαλύψατε την αλήθεια» για τη γενιά των 700 ευρώ. Φαίνεται όμως, ότι από την στιγμή που η τωρινή κυβέρνηση αναγνώρισε την ηρωική σας στάση στα πεδία των δημοσιογραφικών μαχών και σας αποκατέστησε, η αντικειμενικότητά σας κάμφθηκε τρόπον τινά ή/και χάθηκε στο δρόμο προς το χουντοσοσιαλισμό.
Τι ήταν τελικά αυτό που μας προσφέρατε λοιπόν με «Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας»; Ρεπορτάζ ή κάτι άλλο;
Καταρχήν σίγουρα ήταν μια μεθοδευμένη προσπάθεια διέγερσης του θυμικού. Βασικός στόχος ήταν να συγκινηθούμε κατά το δυνατόν (πιθανότατα για να ξεχάσουμε τα υπόλοιπα) και αυτό δε θα μπορούσε να επιτευχθεί πιο αποτελεσματικά παρά μόνο με τη χρήση οπτικοακουστικού υλικού που σχετιζόταν άμεσα ή έμμεσα με τη ζωή και τον άδικο θάνατο του Αλέξη.
Όλο λοιπόν το «ρεπορτάζ» ήταν επενδυμένο ηχητικά με μουσική των PinkFloyd(αγαπημένοι του Αλέξη), ενώ παρακολουθήσαμε videoαπό προσωπικές στιγμές του, είδαμε πλήθος φωτογραφιών του, καθώς και φωτογραφία του δώρου που σκόπευε να χαρίσει εκείνο το βράδυ στην κοπέλα που του άρεσε. Ανατριχιαστικό αποκορύφωμα, οι φωτογραφίες του Αλέξη ΜΕΤΑ θάνατον.
Το γεγονός ότι στο «ρεπορτάζ» συμμετείχε με την προσωπική του μαρτυρία φίλος της οικογένειας, προβλήθηκε για πρώτη φορά το DVDτης αναπαράστασης που χρησιμοποιήθηκε στο δικαστήριο, ενώ υπήρξε και πληθώρα προσωπικού υλικού του Αλέξη, με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είχατε κύριε Κούλογλου την συναίνεση και την έγκριση της οικογένειας για το τελικό αποτέλεσμα του υποτιθέμενου ρεπορτάζ σας.
Επειδή όμως προσωπικά θεωρώ ότι η προβολή του προσώπου του Αλέξη μετά θάνατον, του άψυχου κορμιού του στο τραπέζι του νεκροτομείου και της τρύπας από τη σφαίρα στο στήθος του αποτελούν προσβολή στη μνήμη του νεκρού, αλλά και επειδή υποχρεούμαι φασιστικά, μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ, να πληρώνω τον μισθό σας, επειδή λοιπόν είστε υπόλογος σε όλη την ελληνική κοινωνία (και όχι μόνο), ΑΠΑΙΤΩ μια απάντηση στο πρώτο μου ερώτημα:
Τι εξυπηρετεί, δημοσιογραφικά και σε επίπεδο ρεπορτάζ η προβολή παρόμοιων εικόνων; Τι σκεφτόσασταν όταν αποφασίσατε ότι θα ήταν καλό, σκόπιμο και δεοντολογικό να δείξετε το σώμα ενός νεκρού παιδιού;
Το υπερευαίσθητο ΕΣΡ πού ήταν όταν εσείς προβάλατε και προσβάλατε αυτές τις εικόνες; Πώς γίνεται τα μέλη του να σοκάρονται περισσότερο από ένα φιλί ομοφυλοφίλων σε σειρά μυθοπλασίας και να μην εξεγείρονται όταν χρησιμοποιείται σε ρεπορτάζ η πραγματική εικόνα του άψυχου κορμιού ενός άγρια δολοφονημένου αθώου 15χρονου τη στιγμή που δημοσιογραφικά δεν εξυπηρετεί απολύτως τίποτα;
Γιατί το κάνατε κύριε Κούλογλου; Για να θυμηθούμε πώς πέθανε; Πιστεύετε ειλικρινά πως έχει ή μπορεί να ξεχάσει κανείς μας το γεγονός αυτό καθ’ εαυτό και το τι ακολούθησε; Χιλιάδες παιδιά πόνεσαν σα να ήταν εκείνα στη θέση του, χιλιάδες μάνες έκλαψαν σα να δολοφονήθηκε το δικό τους παιδί, αναρίθμητοι άνθρωποι ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ βγήκαν στους δρόμους και εξέφρασαν την οργή τους με όποιο μέσο διέθεταν.
Επομένως, εφόσον ούτε ξεχνάμε (και δε θα ξεχάσουμε ποτέ) ούτε μάθαμε κάτι καινούριο από το συγκεκριμένο υλικό, ποιες ήταν ακριβώς οι προθέσεις σας; Μήπως να μας διαφύγει –μέσω της υπέρμετρης συγκινησιακής φόρτισης- η ουσία και το πώς εσείς αποφύγατε να την αναλύσετε;
Το επόμενο ερώτημά μου σχετίζεται με την προέλευση των μαρτυριών που χρησιμοποιήσατε για να στηρίξετε το «ρεπορτάζ» σας. Εφόσον η δολοφονία του Αλέξη είχε σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις, από μόνος σας κρίνατε σωστό ότι καλό θα ήταν να παρουσιάσετε μαρτυρίες εκπροσώπων κομμάτων και κάποιων από τα τότε κυβερνητικά στελέχη.
Ερώτηση κρίσεως: Εμένα μου διέφυγε ή δεν συμπεριλάβατε καμία απολύτως μαρτυρία στελέχους του ΠΑΣΟΚ που, στο κάτω-κάτω, το 2008 ήταν στη θέση της μείζονος αντιπολίτευσης; Το μόνο που είδαμε από ΠΑΣΟΚ στο «ρεπορτάζ» σας ήταν το καθόλου στημένο πλάνο του ΓΑΠ που, συγκινημένος και χαμηλοβλεπούσος πάει να αφήσει ένα κεράκι στη μνήμη του Αλέξη.
Είδαμε βεβαίως άλλες σπουδαίες προσωπικότητες, τις οποίες «χαϊδέψατε» αρκούντως και σύμφωνα με το αν σας συνέφερε ή όχι: Τον εγκληματία φασίστα Προκόπη Παυλόπουλο που δεν του κάνατε καμία δύσκολη ερώτηση για να τον εκθέσετε, αλλά τον αφήσατε να λέει το παραμυθάκι του, την στιγμή που όλοι ξέρουμε ότι αυτό το καθήκι (μαζί με τους ομοίους του) είναι ηθικός αυτουργός της δολοφονίας, της απόπειρας συγκάλυψής της, αλλά και της νομιμοποιημένης βίαιης συμπεριφοράς των μπάτσων στις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν. Όμως εσείς κύριε Κούλογλου προτιμήσατε να αρκεστείτε σε γελοία εξυπνακίστικα σχόλια περί «γιαγιάς που ψεκάστηκε», σε μαρτυρίες γιατρών για τις δολοφονικές προθέσεις των μπάτσων και σε απλά πλάνα τραυματισμένων διαδηλωτών. Κουβέντα (στον Προκόπη) για τα 14χρονα κοριτσάκια που οι μπάτσοι έσερναν απ’ τα μαλλιά και κλώτσαγαν, κουβέντα για τα ανοιγμένα κεφάλια συντρόφων, κουβέντα (στον Προκόπη) για τη φωτογραφία του Τσιρώνη που δείχνει το γουρούνι στην πορεία να προτάσσει εν ψυχρώ το υπηρεσιακό του περίστροφο. Εξάλλου, αναφερθήκατε εκτενώς στο «ρεπορτάζ» σας στη συγκεκριμένη φωτογραφία και την απόλυση του Τσιρώνη, οπότε ποιος ο λόγος να συγχύσετε περαιτέρω τον Προκόπη; Περασμένα-ξεχασμένα…
Πέραν όμως αυτού, ανάλογα λιβανίσατε και τον Τσίπρα, ο οποίος εμφανίστηκε ως ο οσιομάρτυρας της περίστασης και το «καλό παιδί» που πήγανε όλοι να φάνε επειδή το κόμμα του έφτανε τότε στις δημοσκοπήσεις το 18,4%. Ο μικρός και αθώος Τσίπρας φάνηκε και σοκαρισμένος όταν κατέβαινε την Αλεξάνδρας και «ξαφνικά» νεαροί ντυμένοι στα μαύρα (λυπήσου μας με τα στερεότυπα) άρχισαν να τα σπάνε. Βλέπεις, όταν ο μικρός και αθώος Τσίπρας ήταν χωμένος μέχρι τα μπούνια στις καταλήψεις του ’90, βαρούσε τους μπάτσους με πανάκι Swifferγια να μην τους τραυματίσει.
Μήπως θα έπρεπε να τον ρωτήσετε και για το αν υπήρξε οποιαδήποτε κομματική σκοπιμότητα στην στάση που κράτησε ο Συνασπισμός κατά το Δεκέμβρη του ’08; Μήπως η στάση τους δεν είχε κανένα θεμέλιο ιδεολογικό αλλά εξυπηρετούσε καθαρά τον «εναγκαλισμό» μελλοντικών ψηφοφόρων και τη δημιουργία της εικόνας «έχουμε νεούδι αρχηγό κόμματος και αγαπάμε τους νέους/είμαστε μαζί σας, ψηφίστε μας όταν αποκτήσετε δικαίωμα ψήφου»; Μήπως η μετέπειτα πορεία του Συνασπισμού απέδειξε ότι η τότε στάση του ήταν ξεκάθαρα συγκυριακή και οπορτουνιστική; Μήπως από τότε κάμφθηκε σημαντικά το «επαναστατικό» τους φρόνημα και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι όχι η μάχη στο δρόμο, αλλά η εσωτερική κομματική διαμάχη για οφίτσια και εξουσία; Μήπως οι υποτιθέμενοι επαναστάτες όχι μόνο δεν είναι επαναστάτες, αλλά αποτελούν άλλοθι του συστήματος;
Θέλω επίσης να σας ευχαριστήσω και για την συγκινητική πληροφορία ότι ο Καραμανλής λειτούργησε ως «Κώστας» και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να μην υπάρξουν και άλλα θύματα. Αν λοιπόν ο «Κώστας» είναι τόσο καλός άνθρωπος, πώς αντικρούει τις εκατοντάδες μαρτυρίες διαδηλωτών και γιατρών για αστυνομική βία; Ο μπάτσος που έβγαλε το όπλο στην πορεία το έκανε για να μην υπάρξουν άλλα θύματα; Οι μπάτσοι που βαρούσαν επί τούτου στο κεφάλι το έκαναν για να μας προστατεύσουν;
Με ποιο θράσος κύριε Κούλογλου και βάσει ποιου δημοσιογραφικού ήθους περιλαμβάνετε το αισχρό αυτό σχόλιο στο «ρεπορτάζ» σας χωρίς να το αντικρούσετε καν, όχι με δικά σας σχόλια, αλλά με αντιπαραβολή υπαρκτών και αδιαμφισβήτητων ντοκουμέντων; Αυτό εσείς το αποκαλείτε δημοσιογραφία;
Βεβαίως, τα παραπάνω πρέπει να τα συνδυάσουμε και με μια άλλη σημαντικότατη απουσία από το «ρεπορτάζ» σας: αυτή της Ελληνικής Αστυνομίας. Εφόσον τη δολοφονία τη διέπραξε μπάτσος, θεωρώ ότι ήταν επιβεβλημένη η παρουσία εκπροσώπου της ΕΛΑΣ, έτσι ώστε να μας εξηγήσει το γιατί επιχειρήθηκε η συγκάλυψη της δολοφονίας και ποια μέτρα ελήφθησαν στη συνέχεια ώστε να μην υπάρξουν άλλα θύματα.
Επιπλέον, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε πώς το σοσιαλιστικό και ανθρώπινο ΠΑΣΟΚ (που τότε καταδίκαζε και τη δολοφονία και την αστυνομική βία που ακολούθησε), έχει αλλάξει την ΕΛΑΣ και έχει πάρει μέτρα για εξάλειψη της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Εδώ όμως ξαναγελάμε, γιατί υπάρχουν αδιαμφισβήτητα ντοκουμέντα που αποδεικνύουν ότι η αστυνομική βία όχι μόνο δεν έχει παταχθεί, αλλά αντίθετα ενθαρρύνεται και διογκώνεται από τους «καλούς σοσιαλιστές». Τα χτυπήματα με ανάποδο γκλομπ, οι επιθέσεις σε συναδέλφους σας, οι μαζικές προσαγωγές διαδηλωτών άνευ λόγου και αιτίας, οι μαζικές έφοδοι σε καταλήψεις, τα εξευτελιστικά σχόλια και η σωματική βία που ασκούν τα γουρούνια είναι καταγεγραμμένα σε εικόνες, μαρτυρίες και videoΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ. Πολλά, δε, από αυτά τα ντοκουμέντα τα έχετε ανεβάσει και εξακολουθείτε να τα ανεβάζετε στο tvxs.gr. Προφανώς όμως αυτού του είδους το υλικό σας ενδιαφέρει μόνο σε ό,τι αφορά την επισκεψιμότητα του tvxs, καθώς, όσο αυτή αυξάνεται, τόσο περισσότερο διαφημιστικό χώρο μπορείτε να πουλήσετε και να κονομήσετε. Κατά τ’ άλλα, όμως, έχετε το θράσος να ζητιανεύετε φραγκοδίφραγκα από τον καθένα μας για να μπορέσει να συνεχίσει το tvxsτον «αγώνα» του για αντικειμενική και ελεύθερη πληροφόρηση –ρε σα δεν ντρεπόμαστε…
Όπως γίνεται αντιληπτό, όλα είναι θέμα χρημάτων κύριε Κούλογλου. Είναι προφανές ότι δεν έχετε καμία διάθεση πλέον να δαγκώσετε το χέρι που σας ταίζει, το μάθημά σας το μάθατε καλά…
Όλα τα παραπάνω όμως δεν είναι τα μοναδικά που «ξεχάσατε» στο πλαίσιο του «αντικειμενικού ρεπορτάζ» σας. Σας διέφυγε τελείως, όπως φαίνεται, και ο διεθνής αντίκτυπος της δολοφονίας του Αλέξη, οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας απ’ άκρη σ’ άκρη του κόσμου, τα ειλικρινή δάκρυα και η οργή ανθρώπων που, ζώντας σε τελείως διαφορετικές πραγματικότητες, ένωσαν τη φωνή τους με τη δική μας, οι εκατοντάδες συντρόφων από διαφορετικές χώρες που ήρθαν στην Ελλάδα για να βγουν στο δρόμο μαζί μας.
Βεβαίως, καθόλου δε συμφέρει το σύστημα να μας θυμήσετε αυτή την στιγμή ότι υπάρχει ένα ισχυρό διεθνοποιημένο κίνημα κατά της κρατικής βίας, με όποιον τρόπο και αν εκδηλώνεται αυτή. Δε συμφέρει ούτε εσάς ούτε τα αφεντικά σας να γνωρίζουμε ότι αυτά που μας ενώνουν με άλλους λαούς είναι πιο ουσιώδη και σημαντικά από αυτά που υποθετικά μας χωρίζουν. Δε σας συμφέρει να παραδεχτείτε δημόσια πως ό,τι και αν κάνουν, όσο και αν μας χτυπήσουν, όσους από μας και αν δολοφονούν, εμείς γινόμαστε δυνατότεροι και πιο αποφασισμένοι.
Η αποσιώπηση του διεθνούς αντίκτυπου της δολοφονίας του Αλέξανδρου εξυπηρετεί βεβαίως στο 100% και τους σκοπούς της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Όσο εντείνεται η ανάγκη για μια υποταγμένη, εξευτελισμένη και τρομοκρατημένη παγκόσμια κοινωνία, τόσο πιο απαραίτητη καθίσταται η κρατική προπαγάνδα και η διαστρέβλωση/αποσιώπηση γεγονότων που ενδεχομένως οδηγήσουν σε διεθνή κοινωνική εξέγερση. Αν μας πείσουν ότι είμαστε μόνοι μας, αν μας πείσουν ότι η Χούντα που αντιμετωπίζουμε είναι δική μας αποκλειστικότητα και δεν αφορά άλλους, αν μας τρομοκρατήσουν επαρκώς ώστε να μην αντιστεκόμαστε, τότε η επιβολή του απολυταρχικού καπιταλισμού –και ό,τι αυτή συνεπάγεται- είναι δεδομένη.
Συμφωνείτε ή διαφωνείτε κύριε Κούλογλου; Υποθέτω πως συμφωνείτε, αλλιώς δε θα είχατε πρώτη μούρη στο tvxsτον Τσόμσκι, την Κλάιν και τον Μουρ. Αν όμως όντως συμφωνείτε γιατί, αντί π.χ. να μας δείχνετε επί 8 δευτερόλεπτα το πρόσωπο του Αλέξη μετά θάνατον στο νεκροτομείο, δεν αξιοποιήσατε αυτό τον τηλεοπτικό χρόνο για να μας πείτε πώς ο θάνατός του συγκίνησε και παρακίνησε για δράση χιλιάδες ανθρώπων ανά τον κόσμο; Και αν διαφωνείτε, για ποιο λόγο φιλοξενείτε στο tvxsόλο αυτό το «αντισυστημικό» υλικό; Πώς συνάδει αυτό με το γεγονός ότι επί της παρούσης το ίδιο το σύστημα αποτελεί το βασικό χρηματοδότη σας;
Μαζί όμως με το διεθνή αντίκτυπο, «ξεχάσατε» ν’ αναφερθείτε εκτενώς και στον αντίκτυπο που είχε η δολοφονία του Αλέξη στην ελληνική κοινωνία. Σε ένα σημείο του «ρεπορτάζ» ο Τσιρώνης σας έδωσε ωραιότατη «πάσα» λέγοντας ότι κάποια στιγμή, εν μέσω των κινητοποιήσεων, συνέλαβε με το φακό του την εικόνα μιας καθωσπρέπει γυναίκας με ταγέρ η οποία κρατούσε μια πέτρα προφανώς για να τη ρίξει στα ΜΑΤ. Να σας ενημερώσω κύριε Κούλογλου ότι αυτή η γυναίκα δεν ήταν η μόνη «καθωσπρέπει» που βγήκε στους δρόμους. Αν θυμάστε, υπήρξαν πολλοί «καθωσπρέπει» πολίτες που βγήκαν στους δρόμους, που μπήκαν μπροστά στα ΜΑΤ για να εμποδίσουν τη σύλληψη, τον προπηλακισμό και τον ξυλοδαρμό ανήλικων παιδιών. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν μανάδες, πατεράδες, γιαγιάδες και παππούδες, «ευυπόληπτοι πολίτες» που μπορεί μέχρι εκείνη την στιγμή να μην είχαν λάβει ποτέ μέρος σε διαδηλώσεις, όμως τους ένωσε ο πόνος και η οργή για τον άδικο χαμό ενός παιδιού που μπορεί να ήταν δικό τους, καθώς και η γνώση ότι η σαπίλα έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Αντί λοιπόν να σταθείτε σε αυτό το τόσο σημαντικό γεγονός, παίξατε για άλλη μια φορά το παιχνίδι του συστήματος, αφήνοντας να εννοηθεί με το κείμενο και τα πλάνα που χρησιμοποιήσατε ότι ο Δεκέμβρης ήταν απλά μια εκδήλωση νεανικής οργής, κατά τη διάρκεια της οποίας οι «κακοί» κουκουλοφόροι έκαψαν την Αθήνα. Και μια που το θυμήθηκα: το οπτικό υλικό (videoκαι φωτογραφίες) που αποδεικνύει τη δράση παρακρατικών, ασφαλιτών και χρυσαυγιτών κατά το Δεκέμβρη του ΄08, το ξεχάσατε ή δεν μπορούσατε να το βρείτε; Ήταν πιο εύκολο ίσως να βρείτε τις φωτογραφίες από το νεκροτομείο;
Και πώς και δεν κάνατε καμιά αναφορά στο γεγονός ότι, 2 χρόνια μετά και παρά το γεγονός ότι έχουμε σοσιαλιστική κυβέρνηση, η κατάσταση σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο είναι πολύ χειρότερη; Μήπως επειδή, αν κάνατε αναφορά στην εξαθλίωση που βιώνουμε καθημερινά, κάποιοι (μπορεί και πολλοί) ίσως σκέφτονταν ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ -και ακόμα περισσότερο από το Δεκέμβρη του ’08- πρέπει ν’ αντισταθούμε δυναμικά και έμπρακτα;
Μήπως η αποσιώπηση ΚΑΙ αυτού σχετίζεται με το ποια είναι τα αφεντικά σας; Μήπως τελικά, κύριε Κούλογλου, δεν έχετε καμία σχέση με την εικόνα τουΚολοκοτρώνη της μαχόμενης δημοσιογραφίας που καλλιεργείτε τόσα χρόνια;
Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινίσω κάποια πράγματα γιατί είμαι σίγουρη ότι πάλι θα εξαπολύσετε την συνήθη παπαρολογία περί «στάλινmedia» και κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουμε μια και καλή με την κατινιά σας.
Πρώτον: αν θεωρείτε το indymediaμέσο σταλινικού προσανατολισμού και ύφους, σταματήστε να το χρησιμοποιείτε τόσο συχνά ως πηγή για να εμπλουτίζετε το περιεχόμενο του tvxs. Αντιλαμβάνεστε ότι είναι ανακόλουθο από τη μία να προπηλακίζετε ένα μέσο επειδή μέσω αυτού σας ασκείται κριτική και από την άλλη να παραπέμπετε στο περιεχόμενό του όποτε σας συμφέρει.
Δεύτερον: Οι απόψεις που εκφράζω είναι προσωπικές και το «σταλινικό» κατ’ εσάς indymediaμου δίνει τη δυνατότητα να τις μοιραστώ και με άλλους χωρίς καμία λογοκρισία. Μαζί με μένα, μέσω του indymedia, εκφράζεται ελεύθερα και μια μεγάλη συλλογικότητα ατόμων που έχουν το απόλυτο και αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας λόγου και έκφρασης. Αν αυτό το θεωρείτε σταλινικό, τότε μάλλον πρέπει να το ρίξετε στο διάβασμα γιατί στην πολιτική θεωρία αποδεικνύεστε ανεπαρκής.
Τρίτον: Αν είστε τόσο «αντι-στάλιν», «δημοκράτης», «μαχόμενος» και «καθαρός» ανεβάστε το παρόν κείμενο στο tvxs. Σας θέτω μια σειρά ερωτημάτων που βασίζονται σε υπαρκτά στοιχεία και επαγωγική λογική, απαιτώ να μου απαντήσετε με αδιάσειστα επιχειρήματα, όπως οφείλετε.
Και ένα τελευταίο μήνυμα κύριε Κούλογλου, προς εσάς και τους ομοίους σας:
ΤΗ ΘΛΙΨΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΑΝΑΜΕ ΜΑΧΗ, ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΜΑΣ ΓΙΟΡΤΗ!
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΗ, ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΟΡΚΟΣ…
ΕΠΙ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕΩΣ..
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΕ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ
ΜΠΑΤΣΕ ΔΙΑΛΕΞΕΣ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΣΟΥ,ΜΟΛΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΣΕΙΡΑ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΣΟΥ.
ΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ
Αρχιτεμπέλης,κρατικοδίαιτος αστός με ακριβά γούστα,κύριος αντίπαλος της εργατικής τάξης που πρέπει να καταστρέψουμε,βιομήχανος.
Εργασία τα Σάββατα και ανεξέλεγκτες ανατιμήσεις ανάμεσα στα πολλά που εισηγήθηκε ο σύλλογος των ελλήνων αρχικλεφτών,ο ΣΕΒ.εδώ αναλυτικά
Με τον μπάσταρδο πρώην υπ.προ.πο και νυν ..περιφερειακής ανάπτυξης (είναι καινοτομία του πασοκ οι ακρως ειρωνικοί τίτλοι στα υπουργία;) Χρυσοχοιδη να τους συγχέρει για την πρωτοβουλία τους.
ΛΑΕ,παρ το χαμπάρι,σε γαμάνε κάθε ώρα και στιγμή και ύστερα λές ευχαριστώ.
ΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Το θυμήθηκα πρόσφατα..
ΕΛΑΑΑ,ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ,ΠΑΡΕ ΠΑΡΕΕΕΕΕ..
Κυριακή 21 Νοεμβρίου το σωτήριον έτος 2011.
NEΧΤ BIG DIMARXOS..
Κατι σε ριαλιτι μου θυμίζει η όλη φάση.Σαν να έχω μπροστά μου μια οθόνη όπου εξελίσσεται η διαδικασία επιλογής του δήμαρχου και του περιφερειάρχη αντίστοιχα,με τους υποψήφιους να έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα μάζωξης ψήφων,σαν να βγήκαν για χόρτα τώρα που είναι η εποχή τους.Φιλικοί χαιρετισμοί,χτυπήματα »αλληλεγγύης» στην πλάτη, παχιά λόγια,τηλέφωνα,κεράσματα, υποσχέσεις ρουσφετιών,κομματικές νεολαίες και όλα όσα προβλέπει ο νόμος..Η συγκέντρωση εξουσίας στην ..αποκεντρωμένη αυτοδιοίκηση (τι λες τώρα) και η μεγαλύτερη διεισδυτικότητα πλέον του κράτους στις τοπικές κοινωνίες ακούγεται σαν ανέκδοτο για υποψήφιους και ψηφοφόρους..Δήμοι τέρατα,με πολλές χιλιάδες κατοίκους και ανάγκες για να εξυπηρετήσουν πέρα από τις δυνατότητες τους,αναπόφευκτη παραμέλησή των μικρότερων κοινοτήτων,των χωριών δηλαδή όπου και θα επέλθει ακόμα περισσότερος μαρασμός και εγκατάλειψη..Οι δήμοι θα είναι σε αγαστή συνεργασία με τον απόλυτο άρχοντα πλέον τον περιφερειάρχη που δεν θα επιβάλλεται,σύμφωνα με το νομοσχέδιο.Δηλαδή δεν θα ελέγχεται από την κεντρική εξουσία ο..τύπος με την μεγάλη περιφέρεια,δεν θα επιβάλει αυτά που του επιβάλλονται; Κάνουμε πλάκα νομίζω..
Οσο για το αν θα ψηφίσω ή όχι,με καλύπτει το παρακάτω απόσπασμα από ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο που βρήκα εδώ
…κάθε φορά που οι άνθρωποι καλούνται να ψηφίσουν είναι σα να τους ζητούν μια προσυπογραφή για την παράταση του υποτιθέμενου κοινωνικού συμβολαίου. Ο ψηφοφόρος είναι ένας άνθρωπος που έρχεται τη μέρα που τον φωνάζουν όπως οι υπηρέτες, τη μέρα που του σφυρίζουν σαν να ‘ταν υπάκουο σκυλί, που έρχεται μόνο αυτή τη μέρα κι όχι τις άλλες μέρες, ένας άνθρωπος που έρχεται όταν η εξουσία του λέει:
«Ήρθε η στιγμή να επικυρώσεις για μιαν ακόμα φορά και να συμβάλεις στη λειτουργία ενός συστήματος που δημιουργήθηκε από άλλους και για άλλους. Έφτασε η ώρα να διαλέξεις αυτούς που θα μετάσχουν σε τούτο το σύστημα και να συμβάλεις με ή χωρίς την πρόθεση να το τροποποιήσουν, να διαλέξεις αυτούς που θα επιβοηθήσουν τη λειτουργία του μηχανισμού συντριβής των αδυνάτων και θα αμειφθούν με χρήμα, επιρροές, προνόμια και τιμές. Ήρθε η στιγμή να αποδιώξεις για μια ακόμα φορά την ιδέα της εξέγερσης ενάντια στην κοινωνική οργάνωση που σε εκμεταλλεύεται και να υπακούσεις στην εξουσία. Ήρθε η στιγμή να ψηφίσεις, δηλαδή να κάνεις μια πράξη που σημαίνει: αναγνωρίζω τους νόμους»
AΝΑΡΧΟΒΛΑΧΟΣ 